Spływ Dunajcem przez Przełom Pieniński na flisackiej tratwie to spotkanie z dziką niezmienioną od lat przyrodą , a zarazem najciekawszy sposób zwiedzania Pienińskiego Parku Narodowego. Wycieczka trwa w zależności od poziomu Dunajca i wyboru przystani końcowej od dwóch do trzech godzin. Czas spędzany na tratwie umilają flisacy opowieściami legend, baśni, a także wiadomościami o Pieninach. Tradycje Spływu Dunajcem z Turystami sięgają roku 1832.
Zamek Czorsztyn noclegi najstarsza część zamku, co potwierdziły prace wykopaliskowe, pochodziła z drugiej połowy XIII wieku. Za czasów Kazimierza Wielkiego zostały dobudowane mury obwodowe, a w XV wieku dolny zamek i brama, na której starosta czorsztyński – Jan Baranowski wzniósł wieżę, do dziś górującą nad zamkiem. noclegi Czorsztyn
W przeszłości Zamek Czorsztyński, zlokalizowany przy szlaku kupieckim prowadzącym z Polski na Węgry, odgrywał bardzo istotne znaczenie dla gospodarki kraju. Traktem na Węgry podróżowali: Kazimierz Wielki, Ludwik Węgierski i Władysław Jagiełło. Na zamku rezydował między innymi rycerz Zawisza Czarny. Od czternastego wieku zamek był siedzibą starostów czorsztyńskich. W połowie XVII wieku został zdobyty przez Kostkę Napierskiego. Po pożarze w 1795 roku zostały jedynie ruiny zamczyska, który dopiero teraz, za sprawą obecnego gospodarza czyli Pienińskiego Parku Narodowego, doczekał się intensywnych prac restauratorskich. Czorsztyn pokoje do wynajęcia
Do zwiedzania udostępnione są przyziemia Baszty Baranowskiego, zamku średniego noclegi w Pieninach
i górnego. Z tarasu widokowego roztacza się piękny widok na Jezioro Czorsztyńskie, zaporę, Tatry i rezerwat „Zielone Skałki”. Na wzgórzu zamkowym rosną liczne okazy pszonaka pienińskiego – rośliny występującej wyłącznie w Pieninach.
Historia budowy sztucznego zbiornika Jeziora Czorsztyńskiego sięga początku Czorsztyn pensjonaty
dwudziestego wieku. Gorącym orędownikiem budowy zapory w rejonie ustawicznie nękanym powodziami był wybitny specjalista i twórca podobnych obiektów w Szwajcarii, pierwszy prezydent Rzeczypospolitej – Gabriel Narutowicz. Prace nad projektem zapory przyspieszyła powódź z 1934 roku, ale ostateczna decyzja o rozpoczęciu budowy zbiorników nastąpiła dopiero pod koniec lat sześćdziesiątych. Wiązała się z nią konieczność wybudowania nowych osiedli mieszkaniowych dla osób z terenów przewidzianych w planach zagospodarowania do wyburzenia, a także z budową dróg nad przyszłym zalewem.
W 1975 roku rozpoczęto budowę trzech zapór czołowych: głównej Czorsztyn -Niedzica, zapory Sromowce i zapory na potoku Niedziczanka. W 1994 roku oddano
do użytku zbiornik wyrównawczy tzw. Jezioro Sromowieckie w Sromowcach Wyżnych. Za zrządzenie losu można uznać datę zakończenia inwestycji w lipcu 1997 roku – roku pamiętnej dla Polaków wielkiej powodzi. Wtedy też o celowości istnienia zapory na Dunajcu przekonali się wszyscy ci, którzy do tej pory sceptycznie odnosili się do tego pomysłu.
W czasie największej fali powodziowej zespół zbiorników przechwytywał około 60 procent wzburzonych wód, zapobiegając prawdziwej katastrofie.
Zapora główna Czorsztyn – Niedzica to największa w Polsce zapora ziemna
o wysokości 56 i długości 404 metry. Woda z Jeziora Czorsztyńskiego przepływa przez dwie sztolnie do usytuowanej poniżej zapory elektrowni wodnej, poruszając dwie turbiny. Ilość uwalnianej w ten sposób ekologicznie czystej energii szacowana jest na około 160 mln kWh rocznie. Po przejściu przez elektrownię woda uchodzi do Jeziora Sromowieckiego.
Budowa zapory wiązała się z niemałą ingerencją w środowisko naturalne. W trosce
o mieszkających tu przedstawicieli fauny powstała sztuczna Ptasia Wyspa, na której ptaki zakładają gniazda lęgowe. Nad Jeziorem Sromowieckim zamontowano bariery uniemożliwiające żabom wchodzenie na drogę, gdzie wcześniej masowo ginęły pod kołami samochodów. Po wschodniej stronie jeziora wybudowano dla nich Żabie Stawy – tam płazy składają skrzek. Trwają prace nad utworzeniem na skarpie zapory stanowiska dla najpiękniejszego z motyli pienińskich – niepylaka apollo. Dowodem na przyjazne współistnienie człowieka i przyrody są mieszkające w okolicach elektrowni, niezwykle rzadkie czarne bociany.
Pomysł utworzenia paku narodowego na terenie Pienin zrodził się z zachwytu dla niespotykanych walorów tej ziemi. 1 czerwca 1932 roku powstała jednostka organizacyjna pn. „Park Narodowy w Pieninach”, która wespół z powołanym w lipcu 1932 roku Słowackim Rezerwatem Przyrodniczym w Pieninach, utworzyła pierwszy w Europie pograniczny park narodowy.
Obecnie Pieniński Park Narodowy obejmuje 2346,16 hektarów ziemi. Charakteryzuje go duża różnorodność biologiczna – wyodrębniono tu 12 naturalnych i 9 zastępczych zbiorowisk roślinnych. Spośród naturalnych ekosystemów na szczególną uwagę zasługują murawy naskalne – najczęstsze siedlisko pienińskich endemitów i reliktów, a także rzadkich roślin wysokogórskich i kserotermicznych. Jedyny w swoim rodzaju ekosystem naturalny stanowią reliktowe laski sosnowe z niskimi, przedziwnie powykręcanymi starymi drzewami rosnącymi na szczytach skał. Wśród ekosystemów zastępczych – czyli takich, które wykształciły się pod wpływem tradycyjnej gospodarki rolnej – szczególne miejsce zajmują łąki porośnięte storczykami.
Teren Pienińskiego Parku Narodowego udostępniany jest do zwiedzania, a także do prowadzenia prac badawczych. Około 25 procent powierzchni parku stanowią ścisłe rezerwaty przyrody, z których najładniejszymi są: Macelowa Góra, Masyw Trzech Koron, Dolina Pienińskiego Potoku. Na obszarach objętych ochroną ścisłą możliwa jest obserwacja naturalnego przebiegu procesów przyrodniczych. Zwiedzanie parku to doskonała okazja do bliskiego kontaktu z naturą, bezcenna lekcja biologii i szansa na zregenerowanie sił fizycznych i psychicznych.